Ona sądziła, że niegrzecznie byłoby powiedzieć mi, żebym się rozłączyła, więc podsunęła mi informację i spodziewała się, że zaproponuję koniec rozmowy. Ja wiedziałam, że coś jest nie tak, ale oczekiwałam bezpośredniej wskazówki, czego chce Loraine której ona nie mogła mi dać, ponieważ uważała, że będzie to niegrzeczne. Nasze odmienne oczekiwania konwersacyjne miały prawdopodobnie mniej wspólnego […]

Omawiając wykład, który miałam wygłosić, wpadłam w taką właśnie międzykulturową szczelinę. Rozmawiałam przez telefon z kobietą, którą będę nazywać Loraine, osobistą asystentką dyrektora pewnej firmy, którą zamierzałam odwiedzić. W trakcie naszej rozmowy powiedziała do swojej sekretarki, nie zakrywając słuchawki: „Powiedz mu, że rozmawiam z Deborah Tannen”, a następnie do mnie: „To był dyrektor”. Byłam zdezorientowana. […]

W naszej kulturze ciężar wydaje się spoczywać na osobach komunikujących się niebezpośrednio. Rzadko słyszę, żeby ktoś kwe stionował swoją skłonność do bycia bezpośrednim („Co jest ze mną nie tak? Dlaczego mówię to, co myślę?”), często za to słyszę jak ktoś szczególnie kobiety kwestionuje swoją niebezpośredniość („Dlaczego tak postępuję? Dlaczego pytam: »Chcesz jeść?«, kiedy to ja chcę […]

Często panuje błędne przekonanie, że ktoś, kto jest nie- bezpośredni, nie jest całkiem szczery. Takiego zdania był pewien młody mężczyzna pracujący w biurze jako asystent do spraw ogólnych, którego poproszono o zorganizowanie niedawno przeniesionej biblioteki biurowej. Wszystkie książki były jeszcze w pudłach i zamknięte w szafie. Asystent wyjął pudła, rozstawił je na podłodze pod półkami, […]