Naukowe wyjaśnienie stanowiska, które Kościół zajmował w kwestii alkoholu na przestrzeni od X do XVI wieku w Anglii, Szkocji i Irlandii, znajdziemy w The Discipline of Drink [Dyscyplina picia], książce wydanej w 1876 roku przez wielebnego RE. Bridgeta, księdza katolickiego. Przytoczył on wiele dowodów świadczących o rosnącym zaniepokojeniu Kościoła szerzącym się pijaństwem zarówno wśród księży, jak i wiernych. Oto na przykład św. Cummian z Foty, irlandzki ksiądz żyjący w VII wieku, ogłosił popularną księgę pokutną – zalecającą wyznaczanie odpowiedniej pokuty w zależności od popełnionego grzechu – która przez stulecia była w Europie w powszechnym użyciu. Cummian zaproponował następującą gradację kar nakładanych na pijących: Jeżeli biskup albo jakiś inny duchowny popadł w nałóg pijaństwa, albo sam musi ustąpić, albo zostanie zdjęty z urzędu. Jeżeli zakonnik upije się tak, że będzie wymiotował, musi odbyć trzydziestodniową pokutę; w przypadku księdza lub diakona pokuta wynosi czterdzieści dni. Jeżeli jednak przyczyną jest słabość żołądka albo długa abstynencja, jeżeli duchowny nie popadł w nałóg pijaństwa lub obżarstwa, albo jeżeli w ten sposób świętował tylko z okazji świąt Bożego Narodzenia lub Wielkiejnocy bądź dla upamiętnienia jakiegoś świętego, i jeżeli nie wypił więcej, niż zalecają nasi przodkowie, nie poniesie kary […].