J.C. Bumham, amerykański historyk społeczny, który pisał o tej epoce, proponuje jednakże, by dyskutując o sukcesie lub porażce prohibicji, mieć na uwadze zróżnicowania czasowe i geograficzne. Prohibicję na ogół z większym sukcesem wprowadzano w życie w pierwszych latach po uchwaleniu ustawy, kiedy cieszyła się znaczącym poparciem społeczeństwa, niż później, kiedy straciła wiele ze swej wiarygodności. To, w jakim stopniu popierano realizację ustawy, wyglądało inaczej w różnych regionach kraju – na przykład polityczni przywódcy New Jersey zawsze traktowali swoje obowiązki związane z wdrażaniem ustawy z jawną pogardą. Bumham dowodzi, że – zważywszy na rozmiary niedofmansowania systemu – odnoszono czasem nadzwyczajny sukces operacyjny. Politycy i wyborcy nie docenili z początku koniecznych działań i środków, jakie należało zastosować, by zapewnić skuteczny system państwowego zakazu używania wrośniętego w kulturę narkotyku odprężającego. Historia zniesienia prohibicji to jednocześnie historia propagandy prowadzonej przez Stowarzyszenie przeciwko Poprawce Prohibicyjnej [Association Against the Prohibition Amendment – AAPA]. Tak jak Liga Antysaloonowa wykazała się w swoim czasie znakomitą umiejętnością demonizowania saloonu, tak w 1918 roku została rozkręcona machina propagandowa zawzięcie demonizująca nadchodzącą prohibicję. Zachodzi niebywała zbieżność między tymi dwiema niezwykle zręcznymi organizacjami, które, prowadząc swoje kampanie, w równym stopniu poświęciły się fałszowaniu prawdy. Mity stworzone przez Stowarzyszenie przeciwko Poprawce Prohibicyjnej (AAPA) przetrwały do dnia dzisiejszego, podczas gdy dawne, tak przekonywające obrazy propagowane przez Ligę Antysaloonową, zostały dawno zapomniane. Świat „wie” na przykład, że prohibicja była „klęską”, co jest bezpośrednim dziedzictwem propagandy AAPA.