Lokale, gdzie podaje się alkohol, są w tym samym stopniu wrośnięte w kulturę jak on sam; pub brytyjski, a jeszcze bardziej angielski, jest często przedstawiany jako skarb narodowy i przedmiot zawiści innych narodów. Jego korzenie sięgają drewnianych chat epoki anglosaskiej, które zdaniem H.A. Moncktona, historyka badającego dzieje angielskiego pubu, „rozpoznawało się po tradycyjnym wysokim słupie, z którego zwisała wiecznie zielona wiecha, jeśli w karczmie oprócz ale sprzedawano również wino […]. Słup i wiecha […] prawie na pewno zostały przejęte od Rzymian”. Piwiarnie stały się tak powszechne, że król Edgar (944-975) orzekł, że jest ich za dużo i zarządził, by ich liczbę ograniczyć do jednej piwiarni na wioskę. Piwiarnia czy też tawerna przekształciły się w gospodę, miejsce, gdzie podróżnym oferowano zarówno wikt i nocleg, jak i napitek. Pielgrzymi Chaucera wyruszają do Canterbury z gospody Tabard w Southwark – od tej pory kulturowe znaczenie miejsc, gdzie podawano alkohol, było powodem częstych wzmianek w literaturze angielskiej.