O ile WCTU i Partia Prohibicyjna, której Związek udzielił poparcia, jako organizacje prowadzące kampanie miały ograniczone możliwości działania ze względu na skłonność do załatwiania spraw metodą siłową, o tyle założona w 1893 roku Liga Antysaloonowa [Anti-Saloon League] była – dla kontrastu – ciałem walczącym o pojedynczą sprawę, oddanym wyraźnemu i potencjalnie osiągalnemu celowi. Nie miała powiązań z żadną partią polityczną, ani żadnych afiliacji religijnych i zdołała uzyskać poparcie zarówno zorganizowanej klasy robotniczej, jak i pracodawców. Działała za pomocą prostego wybiegu, diabolizu- jąc saloon, co okazało się właśnie tym koniem trojańskim, który doprowadził do całkowitej prohibicji w kraju. Amerykański saloon w owym czasie był tradycyjną instytucją klasy robotniczej, gdzie mężczyźni zbierali się, aby pić i rozmawiać. Wystrój był bogaty lub skromny. Kobiece akty – mile widziane. Zazwyczaj znajdował się tam jeden długi bar, przy którym większość klientów piła swoje drinki na stojąco. Stałym bywalcom serwowano darmowe posiłki. Rozrywek dostarczały piosenkarki. Na piętrze odbywały się zebrania frakcji politycznych, a niekiedy saloon był centrum wielu działań lokalnej społeczności.