Z pewnością nie jest przypadkiem, że odbyła się między kobietą i mężczyzną. Jak odkryła lingwistka Janet Holmes, wzorzec prawienia komplementów jest podobny do wzorca, jaki jej badania wykryły dla przeprosin: kobiety posługują się nim częściej od mężczyzn, szczególnie w stosunku do innych kobiet. Ponadto mniej mężczyzn zapytałoby: „Co sądzisz o moim referacie?”, ponieważ obawialiby się, że jest to zaproszenie do wygłoszenia niechcianej krytyki. Z powodu społecznej struktury grup rówieśniczych, w których wychowywali się mężczyźni, bardziej zważają oni, by się nie znaleźć na niższej pozycji. Ponieważ grupy chłopięce są wyraźniej zhierarchizowane niż grupy dziewczęce, a życie chłopców zajmujących niskie pozycje może się stać bardzo trudne, wielu mężczyzn uczy się unikać niższej pozycji oraz rozwijać umiejętności prowadzące do zajmowania pozycji wyższej. Z kolei wiele kobiet nauczyło się w dzieciństwie, że ludzie powinni dążyć do zachowania pozorów równości w stosunkach między sobą oraz że nikt nie powinien zajmować wyższej pozycji w zbyt wyraźny sposób. Oznacza to, że kobiety w mniejszym stopniu nauczyły się unikania mówienia w sposób dający rozmówcy okazję zepchnięcia ich na niższą pozycję. Co więcej, na wiele rytuałów, których się nauczyły, składa się zajęcie niższej pozycji i poleganie na rozmówcy, że dopełni rytuału, „windując” je z powrotem na górę.