O ile fakt, że kultury mogą się głęboko różnić pod względem zachowań związanych z alkoholem, to jedno przesłanie wynikające z analizy MacAndrew i Edgertona, pochodną konkluzją przedstawioną przez autorów jest stwierdzenie, że społeczność, która upija się na określoną modłę w pewnym okresie swych dziejów, po pewnym czasie może zmienić radykalnie swoje zwyczaje. Tak właśnie było w przypadku Tahiti, gdzie w późniejszych latach całkowicie zanikł zwyczaj urządzania rozpustnych zbiorowych pijaństw. W latach sześćdziesiątych niektórzy obserwatorzy donosili, że „podczas gdy większość Tahitań- czyków upija się w weekendy, ich zachowanie jest w dużej mierze uprzejme… nie tylko rzadko zdarza się agresja pod wpływem alkoholu, ale kiedy już dochodzi do wybuchu, jest to awantura dość łagodna…” Końcowy wniosek MacAndrew i Edgertona miał zdecydowanie antropologiczny charakter. Kultura – stwierdzali – całkowicie wyjaśnia, dlaczego po pijanemu różne narody zachowują się inaczej. Autorzy wysunęli hipotezę, że zachowanie pod wpływem alkoholu w stosunkowo prostych społeczeństwach, gdzie wszyscy mają jednakowe wyobrażenia o tym, jak należy zachowywać się w stanie nietrzeźwym, będzie jednolite i zgodne z oczekiwaniami kulturowymi i społecznymi nakazami.